Myśląc o polskim boksie i igrzyskach olimpijskich, nie sposób nie wspomnieć o Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Cetniewie. COS OPO Cetniewo to kuźnia polskiego pięściarstwa, ośrodek nazwany imieniem legendarnego Feliksa Stamma, najwybitniejszego trenera w historii polskiego boksu. To właśnie postać Trenera Stulecia stoi u początków Ośrodka, jego świetności i jest ściśle związana z największymi sukcesami polskich bokserów na igrzyskach olimpijskich.

W Cetniewie „ (…) w lipcu 1952 r. na małym placyku apelowym odbył się pierwszy ceremoniał pożegnalny reprezentacji, wyjeżdżającej na Igrzyska Olimpijskie w Helsinkach. Trener ogłosił skład, Jego wybrańcy nie kryli wzruszenia, na maszt wpłynęła biało - czerwona flaga przy dźwiękach Mazurka, a po dwóch tygodniach cała Polska skakała z radości po złoto - srebrnym sukcesie gdańszczan: Zygmunta Chychły i Aleksego Antkiewicza. Bokserskie medale wykuwane w Cetniewie sypały się potem jak z rękawa. Po Chychle, który był pierwszym polskim mistrzem olimpijskim w boksie, ten najwyższy szczyt w sporcie amatorskim osiągnęło jeszcze sześciu polskich pięściarzy: Kazimierz Paździor, Józef Grudzień, Jerzy Kulej (dwukrotnie), Marian Kasprzyk, Jan Szczepański i Jerzy Rybicki. I wszyscy oni właśnie tu w Cetniewie litrami potu znaczyli drogę do tego sukcesu. A była przecież jeszcze wśród nich cała plejada wicemistrzów i brązowych medalistów olimpijskich, mistrzów Europy i świata o nazwiskach pięknie zapisanych w historii polskiego sportu, takich jak Aleksy Antkiewicz, Zbigniew Pietrzykowski, Leszek Drogosz, Jerzy Adamski, Tadeusz Walasek, Zenon Stefaniuk, Brunon Bendig, Hubert Skrzypczak, Wiesław Rudkowski, bliźniacze pary Olechów i Skrzeczów, Henryk Średnicki, Leszek Błażyński i jeszcze wielu, wielu innych. Nie ulega wątpliwości, że pierwsze 10 lat cetniewskiego OPO to przede wszystkim, jeśli nie wyłącznie, boks z nieformalnym super - dyrektorem Feliksem Stammem.”

z relacji Jerzego Geberta, dziennikarz Polskiego Radia, przyjaciela trenera Stamma

Boks, nazywany także pięściarstwem, jest sportem walki dwóch zawodników przy użyciu jedynie pięści. Znany był już w starożytności, a w formie rywalizacji bardziej zbliżonej do obecnej, pojawił się w Anglii na początku XVIII wieku. W programie nowożytnych igrzysk olimpijskich znalazł się już w 1904 roku, podczas igrzysk w Saint Louis. O rozwój boksu olimpijskiego w naszym kraju dba Polski Związek Bokserski, należący od 1925 roku do Międzynarodowego Stowarzyszenia Boksu Amatorskiego (AIBA), które liczy obecnie ponad 190 członków.

Pojedynki w seniorskim boksie trwają trzy rundy po trzy minuty (mężczyźni) lub cztery rundy po dwie minuty (kobiety). Punkty przyznawane są przez sędziów na bieżąco, za każdy celny cios. Same ciosy zadaje się przednią częścią zamkniętej rękawicy w przednie i boczne części głowy do linii uszu oraz powyżej pasa, z przodu i z boku, do linii ramion opuszczonych luźno wzdłuż tułowia. Rozróżnia się: ciosy sierpowe, proste i z dołu, ciosy prawe i lewe, ciosy na górę (w głowę) i na dół (w tułów), ciosy krótkie i długie.

Od jakiegoś czasu w rywalizacji olimpijskiej pięściarze walczą w 10 kategoriach: papierowej (46-49 kg), muszej (do 52 kg), koguciej (do 56 kg), lekkiej (do 60 kg), lekkopółśredniej (do 64 kg), półśredniej (do 69 kg), średniej (do 75 kg), półciężkiej (do 81 kg), ciężkiej (do 91 kg) i superciężkiej (ponad 91 kg).

--

Źródła:

https://cetniewo.cos.pl/486/historia-osrodka
https://pl.wikipedia.org/wiki/Boks